Ludzie jak...
ludzie rodzą się jak łabędzie
z krzykiem
ja ciągle krzyczę
rodzę się na nowo
w każdym swoim krzyku
ludzie żyją jak pawie
stroszą dumnie pióra
moje pióra są jeszcze szare
szukam pierwszych barw
w każdym z nich
ludzie umierają jak drzewa
przeżywają w każdym swoim liściu
moje słowa są moimi liśćmi
będę żyć w nich
wiecznie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.