Ludzki jad

Wieczność przestrzeni ogarneła słaby umysł człowieka.
To tylko kształt
Bezbronny kształt
śmierć...
życie w zwierciadle...
Zniekształcona codzienność.
Odejmij od tego duszę
Uczucie
Odejmij od tego miłość
Zapomnienie...
Ból...
Nieistniejąca gra
o umysł człowieczy.
Przegrałam swój los.
Blade kartki rozwiane przez wiatr
Rzucają złowrogi cień na chwile minione.
Odległa dal.
Na wyciągnięcie ręki
Wymarzony cel...
I tak go nie dosięgniesz.
Już nie trudź się.

autor

Secret_Mirror

Dodano: 2006-08-03 20:57:16

Ten wiersz przeczytano 995 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie