Lutnia

"I byliście jak harfy
Pół-boże, pół-śmiertelne,
Jak gromy niepodzielne,
A pełne niepokoju."

KK Baczyński

Wydawaliście ustami odgłosy lutni
Wygrywanych przez anielskie palce
Lecz gdzieś wam uciekły nuty
Stoją tam -giną w walce

Stoją patrzą ,mrugają
Własnie skamieniały najtwardsze odłamy
Wrzeszcza ,krzyczą zabijają
Wrzucają piękno życia do wielkiej otchłani

Gdzie wszystko przemija
Tak jak przemijamy wszyscy
Gdzie powoli pełznie zmija
Ciesząc sie ze zdobyczy

Dlaczego byliście tacy tajemniczy
Ukrywacie to co zostać powinno ukazane
Lecz to jest ciche ,milczy
Siedzi ,trzęsie się przez wszystkich odpychane

Popatrzmy na tego młodego wojownika
On juz wyzionął ducha
Uśmiech z twarzy znika
A twarz zrobila sie jakas taka sucha

Lutnia wyrzucona upadła na ziemie
Połamana nie nadaje się do użytku
Jednak cos w jej duszy jeszcze drzemie
Słowa zapisane na tym małym swistku

Papier nagle się spopielił
Rozmazały się litery z atramentu
Uciekli ci co widzieli
Świat pełen zamentu

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-05-31 Dodano: 2004-06-11 12:49:37

Ten wiersz przeczytano 723 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie