MĄDROŚĆ

Stokrotki, fiołki i azalie,
Kwiat wszelki pięknem swoim wzywa;
Malwy, kaliny i konwalie,
Cisza dziewiczo urokliwa.

Tak życie pędzi wielkie koło,
Troski, cierpienia i radości;
Że czasem coś się pomieszało,
Że kruszki złości w uczciwości?

Nic to, tak bywa i cóż z tego,
Brzydota z pięknem się pasuje,
Więc co jest w tym, aż tak dziwnego,
Że życia koło też się psuje.

Niedoskonałość jednak wieńczy
Radość miłości, piękna bogactwo,
Skarb niby żaden, a tyle znaczy,
Gdy wciąż oddziela od dobra - zło.

autor

violam

Dodano: 2008-10-09 22:06:02

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie