Mam na imię Samotność

Samotność tak mam na imię

Buduję Twoją codzienną świadomość

Okalam duszy wspomnienia,

- Niewolnik przeznaczenia...



Nikt nie wie jak to jest

Być wyklętym potomkiem.

Tyle razy przepraszając za los

Pozostaje potępiony.



Zatracam się w urojeniu

Stoję na przepaści,

Krzyczę odejdź w otchłań

- Błoga cisza osądzonego.



Czego oczekujesz ?



Reanimacja bezskuteczna.

Serce przestaje pompować krew,

Mózg umiera w osamotnieniu

Leżąc na ulicy roztargnienia.

autor

maciejkluczyk

Napisany: 2013-10-30 Dodano: 2013-10-30 11:50:56

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie