Mgła

Cisza, co wdziera się krzykiem do serca,
Mgła gęsta dookoła, a ciemność aż boli,
Ma dusza rozdarta, bezwolna, zgnębiona,
Nie chce już odzyskać ni wiary, ni woli.

Widziałem świat piękny i pełen radości,
Oczami, co z iskrą przed siebie patrzyły,
Dziś mgłą zasnute, bez blasku w źrenicach,
Nie chcą by barwy na nowo odżyły.

Serce moje było niby niebios wrota,
Otwarte na oścież dla świata całego,
Teraz, w mgły oparze, zamknęło się w sobie,
Nie chce przyjąć nadziei okrucha małego.

Dostawałem to wszystko co szczęście buduje,
Od życia, co celem było samym w sobie,
Tracąc promień światła straciłem też siebie,
Za to dziś złorzeczyć mogę tylko TOBIE.

TYŚ tym oparem, mego życia zaćmieniem,
To TY mi zabrałaś blask oczu, sens życia,
Miałem czerpać z czary boską ambrozję,
Kielich goryczy mi został do picia.

autor

Piotr S.

Napisany: 2005-03-27 Dodano: 2005-03-28 17:01:10

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 13

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie