W Mgłach Przeszłości : Stosy...

Stosy Żałobne

Goreją na polach i w lasach żałobne stosy
Płomień, niczym pieśń, ku niebu strzela wysoko,
Dla tych którzy z dumą przyjęli swe losy,
Którzy odeszli, gdzie nie sięga ludzkie oko

Smutna pieśń płynie między koronami drzew,
pieśń o tych co w boju odeszli krwawym,
Z gęstwiny leśnej dochodzi duchów śpiew,
Muskany światłem księżyca bladym

Szum strumieni prowadzi wojów martwych,
ku krainie bitwy wiecznej, nieskończonej,
Gdzie spotkają wreszcie ojców i braci swych.
Gdzie gorzeje bogów naszych święty płomień

Patrząc jak ogień łaskawy ciała ich trawi
Słysząc na wietrze Walkirii odległy zew
Twe serce z żalu i gniewu słusznego krwawi
Trzeba wreszcie zapłacić, krwią za krew.

I my pójdziemy, z pieśnią na ustach i modlitwą,
pójdziemy jak kiedyś ojcowie nasi szli,
Pójdziemy, bez strachu przed ostatnia bitwą,
I miecze zarumienią się od wrogiej krwi.

I dla nas zapłoną stosy wśród leśniej gęstwiny,
ogień święty nasze pochłonie ciała,
I odejdziemy stąd, zmazawszy nasze winy,
By nasza wiara na zawsze przetrwała

Przekroczymy dumnie Asgardu złote bramy,
By złączyć sie z przodkami, co tu spoczęli,
Bogów swych świętych, śpiewem powitamy,
By i nas, wojów, do swego orszaku wzięli

A tam niżej, gdzie stosy już dogorywają,
Stają nasze córki, stają nasi synowie,
I jak my kiedyś, z mieczem w ręku przysięgają,
Że walczyć będą, póki nie wezwą bogowie

autor

Drzevo

Dodano: 2006-11-14 16:15:28

Ten wiersz przeczytano 872 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie