MILORD

" Kto ma tego, co kocha, wszystkiego nie stracił" Julian Ursyn Niemcewicz

To nie w twoim stylu, by nie spełnić obietnicy,
i nie zwrócić danych pocałunków, nawet tych ostatnich,

a więc wracaj;
tak jak Odys wrócił na Itakę,
jak wracają z rejsów statki,
jak wracają ptaki uwić nowe gniazda,

wtedy chóry cię niebiańskie wzniosły w niedostępną przestrzeń,
książę nocy zabrał ciebie poza zasięg moim ramion,

tysiąc dni, tyleż nocy, czekam – wierna Penelopa,
przecież jeszcze tutaj jesteś;
widzę cię w płynących ścianach,
stajesz na wprost moich oczu,
nad snem moim czuwasz,

po co światu wiedzieć, że ty wracasz,
w ustalony czas schodzą kroki z góry,
przekraczają próg alkowy,
w atłasowej ciszy odnajdujesz moje usta –
w otchłań mroku jaźń zapada,
z niedyskrecji słyną noce więc przymykam oczy,
zapisuję w myślach słodycz,
dłonie na samotność biorą bagaż wspomnień,
znów jest wszystko proste, tak jak w deszczu umyć włosy.

Rankiem dziwię zawstydzeniem powiek – siebie i kobiety nie kochane,
szałwia biała, wierna przyjaciółka moja,
znów wybaczyć musi, że ubrałam jej wonności.

Bezimiennych nie ma pocałunków, ani kwiatów, ani wspomnień.

autor

HANA

Napisany: 2007-03-20 Dodano: 2007-03-21 20:46:48

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie