Miłość Czarnej Róży...

Jestem jak kwiat, który rośnie w miejscu, gdzie inny kwiat rosnąć się boi...
Ból, łzy i rozpacz, krzyk, złość nienawiść... to lęk mój cichy cudownie koi...
Serce i dusza, wiara nadzieja, coś czego nie mam, a innym daję...
Na czarnych ścierniskach i suchych polach rosnę gdy Wy bierzecie gaje...
Zapachu róży, kaczeńców i maków umysł mój wielki nigdy nie dozna...
Podczas gdy waszy mózgom malutkim fiołki, maciejki i bzy daję poznać...
Karmię się smutkiem serc waszych ciemnych, łamiąc zasady, chociaż... nie moje...
Jestem tabletką na epidemie, które powszechnie nazwanoby znoje...
I choć nie płaczę, wierzcie w to szczerze, i chociaż nigdy nie lamentuję,
To jednak czegoś, niby wielkiego, niesamowicie mi tu brakuje...

autor

Wróżka

Napisany: 2004-12-12 Dodano: 2004-12-12 13:42:35

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie