Miłość płonie najdłużej

Drzewa ogromne,
rosną koło mnie,
kodując wieki w pniach.
I ja,
zwykły człowiek,
też mam słoje
w sercu wyryte.
Nie lata liczą, lecz uczucia przebyte.

Miłość to karminowe kręgi.
Dobroć – złotem się mieni
pięknym.
Szlachetność – srebrem pierścieni.
Biała jest szczodrość
a złość
- jak kamień szara.

Gdy będę stara
i ruszę w drogę ostatnią,
Bóg - jak drwal – łatwo
przekroi
mi serce.
Policzy, których jest słoi
- najwięcej.
Jako opał w Niebieskim kominku posłużę.

Będę palić się długo, bo miłość płonie – najdłużej.

autor

DoroteK

Dodano: 2010-06-18 07:49:11

Ten wiersz przeczytano 1680 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie