Modraszek z drugiego brzegu

Ja - krzesłem do tarczy rzucałem
Wąsami ciemnemi ruszałem
Deszcz padał ze śniegiem
Widzisz, Stachu
Że Gwiazda Wieczorna
Przyświeca, przygrzewa
Nim księżyc zaśpiewa?
Słyszysz, Stachu, nokturny?
Dzień gaśnie nad Wisłą bezchmurny
Gdzie krucy budują dom z urny
I kraczą byt górny
Czujesz, Stachu, wszechcisze pasieczne?
Pękają kasztany
Oplotły nas liany
I trwoga zniknęła
Planeta na mgnienie, na wiek
Przystaje na błysk, na cień
Czujesz, Stachu, wszechcisze rzeczne, pasieczne
Czyste, świetliste, donośne jak dzwon?
Wszak ruszyłem na obłok w sny bezpieczne
W krąg szczodrobliwy jak zgon
Gdy o wińsku i żlebie
Przygarniałem do siebie
Skrzydła wieszczka modraszka jak len
Radość fale odmierza
ledwo wyjdzie z pancerza
Krzepła rosa, gdy prześnił się sen
Grzywka fruwa na wietrze
Wszystka z miedzi - co lepsze -
Wieloletnie nam widma wskrzesza tak, właśnie tak
Tryska strumień stateczny
Z twego serca - przedwieczny -
Najwierniejszy sojusznik i kat
Gdy na bezkres, na chwilę
Tańczą z nami goryle
Strącam niebo wąsami
Lub rozmawiam z kwiatami
Krasny pierścień całuję
Ster mgławicy przejmuję
W pełnej ludzi komnacie sam uchodzę w szkarłacie...
Ref.: Czujesz, Stachu, wszechcisze...
Pustosz teraz się czyni
Rojna, gwarna w jaskini
Milkną ciała niebieskie
drzewa szumią nam jeszcze
Na drobiny nicuje
Tłum, co w sieciach panuje
Żyć ni umrzeć nie zwoli, my zaś krążym do woli...
Ref.: Czujesz, Stachu, wszechcisze...

autor

Kropla1220

Napisany: 2024-02-21 Dodano: 2024-02-21 16:00:10

Ten wiersz przeczytano 306 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie