Modraszek wieszczek

Pamięci Stasieńka i Bolesława Śmiałego po raz kolejny

Twarz blada, nieznana i szpetna
Wzrok mętny rozgryza stolicę
Deszcz pada ze śniegiem wśród lata
Widzisz, panie
Że Gwiazda Zaranna
Przyświeca, przygrzewa
I słońce już wschodzi
Słyszysz, panie, żurturny?
Dzień wstaje nad szumną Wisłą
Gdy kruki swe gniazda
Budują i kraczą
Sielankę
Czujesz, panie, wszechświatów muzykę?
Zakwitły kasztany
Zielenią się liany
I trwoga zniknęła
Gdy planeta na chwilę stanęła
Czujesz, panie, wszechświatów złotą muzykę
Czystą, ognistą, pożerczą jak tron?
Ruszasz może na słońce zbrojny w motykę
W byt szczodrobliwy jak zgon
Gdy o miodzie i niebie
Dotulałeś do siebie
Skrzydła wieszczka modraszka jak len
Radość w kredens uderza
Wychodząca z pancerza
Jak ja cały, gdzie prześnił się sen
Grzywka z miedzi na wietrze
Fruwa sobie - co lepsze
Wskrzeszam cienie zza wielu pstrych lat
Tryska strumień słoneczny
Z mego serca - przedwieczny
Najwierniejszy sojusznik i kat

autor

Kropla1220

Napisany: 2023-02-19 Dodano: 2023-02-19 15:53:51

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie