Moja Dżungla

moje życie jest dżunglą...

Za szatą mglistości skryła się moja natura,
Która jest w afrykańskiej dżungli.
Opuszczona, dzika,
Przebija się przez gryzącą zieleń.
Smutno, bo patrzę jak ginie dzień,
Jak upada na ziemię człowiek za człowiekiem.
Oplata mnie liana,
Która zabójcą moim chce być.
Widzę wściekłe zwierzęta,
Które pragną mięsa.

Ludziom brakuje nóg,
Kalekami są...
Oblani potem z okrutnym losem się siłują,
Bezsilni!
Natura moja wędruje zbyt daleko,
By okiem ludzkim objąć to, co widzieć chce.
Tak wielkie nieszczęście,
Jak opisać je?
Ludzie – jak owady,
Zdychają bezsilnie z braku wody...
Pełno ich jak mrówek w mrowisku,
Ale powoli giną.
Jak na pustyni...
Z braku wody i upału opadają bezsilnie.
Robale pasożytują,
Konsumują jeden za drugim.
Co kawałek nowy trup leży,
A i kolejni się szykują.
Czy to jakaś tradycja ich życia?
Przecież Bóg jest dobry,
Czemu karze ich tak wielu?
Choroba, która dla nas jest niezauważalna,
Zabija tam tysiące ludzi.
Brak im pomocy,
Nie znają medycyny.
Nie znają prawdziwych ludzi z sercem...

autor

Matyldka

Napisany: 2006-01-12 Dodano: 2006-01-12 15:50:17

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie