Moje przemijanie

Nie chcę stąd odchodzić.

Zadomowiłam się już
Zostawiłam swoją szczoteczkę w łazience,
buty na półce.

Zapuściłam korzenie
i nie chcę by mnie przesadzono
jak niepotrzebny kwiat.
Nie chcę byc wyrwana
jak trujący chwast.

Ale muszę...

Musze stąd iść.
Wyciągnąć szczoteczkę,
wyjąć buty
i włożyć do szmacianego worka.

Przełożyć przez ramię
i zamknąć drzwi.

I odejść.

Jak zawsze.
Jak samotny włóczęga.

autor

Margott

Dodano: 2006-08-24 15:41:16

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie