[monolity sumień giętkich...]

Życiu.

monolity sumień giętkich
jak stalowy miecz
świstem tnący uszy
niegdyś oknem na świat pootwierane

srogi żar bladych węgli
czarnymi kłębami ślepowidztwa
wypala o - czy - wyjście
mieli w duszach wypalone?

serca bielmem zasnute
puste autostrady żył
i kurz na dłoniach nieużywanych
- ze ściereczką samouczłowieczanie

tchnąć - by - najmniej
ducha w bezduszność


ale cóż - rzucić okruch miłościerdzia
- zadepczą razem z wróblem

autor

Aczkolwiek

Dodano: 2008-05-08 23:46:02

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie