monologi (2)

uwięziona w belzebuba objęciach
w wiecznych trenach skulona - dusza twoja
głęboko gdzieś nieposkromioną furią zdjęta
szamocze się lat niemal pięćdziesiąt

przypudrowane lęki na twarz zakładasz
nieustannie... z przyzwyczajenia może...
uśmiech masz pozornie świetlisty taki
co byś nie upadła przypadkiem
pod ciężarem łez niewypłakanych

na wątłych swych ramionach
brzemię win pradawnych nosisz
i wspomnień niechcianych masę
oplecionych ślicznie kiru szarfą

czy to skarb jakiś bezcenny
że nie pozwalasz zgubić się tej żałobie?!
nie chcę twych matryc pięknie malowanych
odręcznie obrysowanych konturów życia
pastiszy nie_swoich marzeń!

co innego mi daj na pamiątkę wiekuistą
kołysankę do ucha zanuć na przykład
co refrenem będzie cichym wracać albo
smak wspólnych lodów z automatu... podaruj mi -
Mamo...

autor

Katarzyn(k)a

Dodano: 2010-10-05 16:35:35

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie