Może jutro

Wzywam moc wszechświata i ciebie Boże,
czy ktoś mi wreszcie dopomoże?

Ludzkie umysły są zbyt wiotkie,
chłoną tylko to, co beztroskie i słodkie.

Niech dusza moja wyzwoloną zostanie,
a serce niech radośnie zabije, lub stanie.

Pomoc i dobroć rozdzielałam,
lecz gdy ja poprosiłam, sama zostałam.

Zawiodło każde ludzkie stworzenie,
umarło nawet moje wielkie marzenie.

Bez nadziei i celu po ziemi się błąkam,
co mnie otacza, ból i rozłąka.

Sens życia znowu pragnę odnaleźć,
w ramionach czyiś, przez chwilę się znaleźć.

I na optymizm zachorować,
móc swoją miłość komuś podarować.

Nastawiam uszy, cóż tylko cisza,
może więc jutro, jak jeszcze nie dzisiaj.

autor

Aniek

Napisany: 2024-01-20 Dodano: 2024-02-03 15:51:45

Ten wiersz przeczytano 351 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie