Muszę wyjść

Jeśli pierwszy wers jest tytułem wiersza, to powinien
być zapisany w sposób następujący:

***(Muszę wyjść…)

Wiersz ma zapis paragonowy i bardzo źle się w tej
formie graficznej czyta.

Nigdy nie podobały mi się wielkie litery na początku
wersów, a użycie ich w każdym wersie, w przypadku, gdy
stosujesz interpunkcję, jest błędem.

A teraz weźmy się za to, co w środku :)

Muszę wyjść. Pobłąkać się po ulicach.
Tam jakaś, mniej raniąca jest cisza.
W tej ciszy, ten ból palący jakoś słabnie.
Jest mniej donośny.

Popatrz już do tego momentu aż roi się od zaimków

tam – zaimek wskazujący przysłowny ,
tej, ten – zaimki wskazujące przymiotne

i w dodatku jakoś, jakaś - użyte jako słowo jedyne
możliwe określenie.

Przy zapisie, który zastosowałam i wstawieniu znaków
przestankowych, bardziej widać popełnione błędy.

I jeszcze jedno - użyłeś(aś) określenia „donośny” w
stosunku do bólu. Przymiotnik „donośny” łączy się z
dźwiękiem.
Ból może być – silny, dokuczliwy, nie do wytrzymania,
słabnący, itp.

Moje rady:
spróbuj
- zmienić wersyfikację,
- usunąć wielkie litery z początków wersów,
- zastosować konsekwentną interpunkcję,
- przyjrzeć się zaimkom.

Co mi się podoba?
- pomysł
- rymy: ulicach – cisza, donośny – oczy, można-
drozda,
(bardzo lekkie, muzyczne)

Życzę powodzenia. Pozdrawiam :)

Początek mnie zaciekawił:
Muszę wyjść
Pobłąkać się po ulicach
Tam jakoś
Mniej raniąca jest cisza
- taka duchowa wędrówka z przemyśleniami. Pozdrawiam
:)

Niekiedy spacery wieczorną porą ukojenie
przynosi...można marzenia odnaleźć zagubione w
mijającym dniu..

coraz mniej na świecie przestrzeni gdzie nie brzęczą
monety i nie szeleszczą banknoty... i ludzie
podejrzanie dziwni...

Zaczarować marzenie, poczuć wiarę i nadzieję- pięknie.

Bardzo ładny. Moment, tak jak ' Ta jedna chwila".
Pozdrawiam