My, ojcowie.Bez praw.Bez szans.

Odarta skóra, krwią bryzga dusza,
zabite serce.Miłość rzucona psom.Anioł ramionami wzrusza.
Odtrącony z nienawiścią, z egoizmem cierpienia,
zamordowany ciszą.Twoim brakiem miłości.Twoim znieczuleniem.
Nie jest nas dwoje, rośnie owoc tej prawdziwej miłości,
lecz zmieniłaś tło.Zdecydowałaś sama o tej maleńkiej przyszłości.
Odebrałaś wiatru szept, odebrałaś życiu niewinność,
bo cierpisz.Niby tylko Ty.My, ojcowie, przeklęci przez płeć.Rzeż.Sami, naszą winą.
Bo jesteśmy.Bos spłodziliśmy wasze zmarnowane życie,
Bo my nie mamy uczuć.Tylko wy cierpicie.
Robicie z tego wystawe muzealnego męczeństwa,
a ojcowie płaczą w kącie.Odebrano im prawo tatusia.Niech będą przeklęci.
A jeśli ja Cię kocham całą siłą danej mi przez Boga świadomości,
to i tak nie usłyszysz.Bo tak najprościej.
Kocham was oboje, żadne mi nie dane,
w imię losu matki polki.Dziecku zabieracie tatę.
Co nam z samych wizyt, jeśli dziecko dowie się, że to on jest zły,
ten, który nie jest przy was.Bo nie mogłaś z nim żyć.
Tak cię kocham moja ukochana!Tak pragnę być z Tobą!
Lecz Ty już zagubiona w nienawiści.Twoja miłość spoczęła w grobie.
I co począć, gdy wyciągacie nam żebro, lecz nie dajecie nic w zamian?
Jak żyć bez was?Jak wam wybaczyć?
W bruk życia wrzucacie nasze błgania.My was kochamy!
Lecz dla dobra dziecka, tak zwanego.Wy nas skreślacie.
Jeśli nie dasz mi światła Twych pocałunków, daj pogłaskać brzuszek.
Ona nie odpowiada.Cisza.Rozdrapuję swoją duszę.
Bo cierpię.Ojciec, to też człowiek.
Chyba nie dla was.Łamanie kołem.
A ty wciąż milczysz, żegnaj kochanie.
Pozdrów nasze dziecię.Poproś.Może Ci wybaczy.

autor

rebel

Napisany: 2008-01-12 Dodano: 2008-01-12 19:26:08

Ten wiersz przeczytano 783 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie