Na co to komu? - Scena 7.

(w której Jagienka z Helą w pokoju Heleny rozmawiają o swoich marzeniach związanych ze ślubami, nauką i przyszłością)

Jagienka:

Helu! Moja Helu! Porozmawiać chciałam.
Przez to zamieszanie w nerwach jestem cała.

Hela ( leży w peniuarze jakby nieobecna):
Tak Jaguś, zachodźże, a nie stój na progu.

Jagienka:

A cóż ty tak leżysz jak sarna w połogu?
Wstań na miłość Boga! Powiedz co się stało?

Hela:

A, bo widzisz siostro, niebo posmutniało.

Jagienka:

Co Ty mówisz? Patrzaj. Słońce piękne wstało.
I tylko nas prosi o cudne uśmiechy,
a ty się frasujesz, jakby wszystkie grzechy
znane temu światu, na ciebie spłynęły.


Hela:

Grzechy? Jako żywo głowę mi zajęły.

Jagienka(z podeskcytowaniem):

Mów, proszę. Powiadaj. Sprawy romansowe
jeno zatruć mogły mojej siostry głowę?
Któż to taki sprawił, żeś niemal w rozpaczy?

Hela:

Mówić o tym nie chcę. Siostro, racz wybaczyć.

Jagienka:

„Raczyć-wybaczyć”. Przestań słów używać,
jakbym ja nie siostra, a księżna prawdziwa.
Powiedz, co cię trapi - z nakazem leżenia? (tu Jagienka udaje teatralnie pozę Heli)
To…On, jak zgaduję? To punkt odniesienia?

Hela:
Proszę przestań, siostro, bo łzy lecą same -
a ty tylko „Słońce” i „jasny firmament”.
„Punkty odniesienia” oraz wszystkie „styczne”
mają u mnie, Jaguś, źródła romantyczne.
No, bo pomyśl sama i wyciągnij wnioski.
Kto mi jest pisany?
(z ironiczną rezygnacją)
Polikarp Stażowski.

Jagienka:

I to tak cię martwi i sen z powiek spędza?
Toć to tylko koncept, daleki od księdza.
Tylko papa z mamcią takie snują wątki,
by wtedy, gdy zechcesz, złączyć dwa majątki,
Ale niech cię, siostro, dziś głowa nie boli.

Hela:
Choćbym umrzeć miała, nie chce po niewoli.
Ideałów miłości zdradzać nie wypada.
Nie pójdę za niego, za starego dziada.
Wiesz ile to wiosen liczy ten dziadyga?

Jagienka (ubawiona):
Z pięćdziesiąt pięć będzie, ale jeszcze dyga.
Jeździ konno słyszałam i uprawia sporty.

Hela:
Nawet o tym nie mów – wiem, chodzi na korty.
Do księżnej Lubomirskiej jeździ na „rozgrywki”.
Słyszałam, że w mieście… też „inne” rozrywki
cieszą jego umysł oraz stare ciało.
Brr, że też w takim wieku jeszcze mu się chciało.

Jagienka (z szyderczym śmiechem):

Jeśli jego wigor ojce w rozum brali -
ani chybi będą już gotowi cali
i cię zechcą wydać za starego capka.

Hela:

Widzisz zatem sama, jaka to pułapka.
I to mnie tak martwi, taka myśl niemiła -
pójdę za starego, miast…

Jagienka:

…miast za Bogumiła?

Hela:

A Ty skąd wiesz o tym? O nim też myślałam.
Kiedy żem pod stołem parkiet szorowała.
No wiesz wtedy z rana, sytuacja miła,
tak dotknął leciutko, jakbym ledwie śniła.
A jednak wyraźnie. Poetycka głowa.
Przy takim kochanku, niech się starzec chowa.
Bo widzisz Jagienko, stąd są moje troski.
Nie chcę, dla majątku, na ten koniec boski
męża wyczekiwać - kiedy odda ducha.
(spuszcza wzrok zrezygnowana i szybko go podnosi)
Ale, z czym ty przyszłaś? Teraz ciebie słucham.

Jagienka:

Nic ważnego, Helu. Także mam kłopoty
Tatko nie rozumie do nauk ochoty.
Uczyć bym się chciała ścisłych praw przyrody.
Hela:
A ojciec wraz z mamą do nóg rzuca kłody.
A skąd my to znamy, niby się sprzeczają,
ale swoją stronę przed nami trzymają.

Jagienka:

Otóż, otóż właśnie, a żebyś wiedziała
Chcą mnie kształcić , owszem, ale na gosposię.
A ja wprost chcę wiedzieć - gdy stąpam po rosie -
to dlaczego ona czeka na dotknięcia?
Dlaczego tam zeszła? - brakuje pojęcia.
Dlaczego czasem księżyc wielki jest nad lasem?
Wszystką wiedzę o tem chcę posiadać z czasem.
Dlatego zamierzam z panem Bogumiłem
Czytać mądre księgi nie powiastki miłe,
jak z księciem prowadzić dialog o kapłonach.
Jestem umysł ścisły – kiepska ze mnie żona.
Dlatego do ciebie dziś przyszłam po odsiecz.
Ty chcesz Bogumiła, a ja chcę samotrzeć
Posiąść cała wiedzę i iść w profesory.
A jeśli zaś kiedyś zdarzy się „love story” –
- tak mówią Anglicy, najmędrsi wyspiarze –
Od niej nie ucieknę, lecz najpierw chcę marzeń.

(szybko podnosi wzrok na siostrę)

Proszę cię siostruniu najlepsza i miła,
przekonaj do tego pana Bogumiła,
by pomówił z tatką o moich zamysłach.
Chcę na Jagiellonkę, to jest dla mnie przystań.

Mam ja zatem pomysł, puszczę - niby płotkę
na rybę drapieżną - wiarygodną plotkę
O starym Stażowskim, że ma narzeczoną,
w którymś tam powiacie sobie przeznaczoną,
a do nas przyjeżdża jeno dla zabawy.
A wtedy Bogumił weźmie się do sprawy,
a jako zięć prawie, bliski sercu matki,
wyprosi bym mogła pakować manatki
i do szkół pojechać – zgodnie z przeznaczeniem.
Każda z nas niech spełni największe marzenie.

Hela:

Przyznaję ma siostro, głowa naukowca,
Ale błagam nie wychodź za starego wdowca .

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2017-02-20 Dodano: 2017-02-20 15:26:28

Ten wiersz przeczytano 986 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Groteska Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie