Na krawędzi

Zbieram wciąż złudzeń okruchy
na dachach wieżowców marzeń.
Krwią zapaćkane paluchy,
echo jesiennych zarażeń.

Grając wciąż w zimno i ciepło,
czasem świątecznie w zielone,
me serce dziwnie okrzepło
kawałkiem lodu trafione.

Przepaść tuż za granią czeka
przykryta żurawi kluczem.
Oziębła jak górska rzeka.
Może się latać nauczę?

Strach mrozi płyn w moich żyłach
kreśląc bruzdy na obliczu.
Starta na pył sztuki bryła,
a w duszy ocean kiczu.

Już raz bym w ramach pokuty
skoczył, gdy księżyc był w nowiu,
ale na nogach mam buty,
ciężkie, gdyż oba z ołowiu.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2022-10-14 Dodano: 2022-10-14 11:20:23

Ten wiersz przeczytano 933 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie