na poddaszu
okazja: inspiracja wierszem "Na poddaszu" autor: andreas
tam na poddaszu czas się zatrzymał
gdzie strużki potu wgryzły się w deski
i tylko lufcik przy życiu trzymał
w nim fragment nieba szaro-niebieski
zmęczone oczy wiercą w suficie
muszą przywołać zamglone myśli
czy jeszcze mogą liczyć na życie
czy tylko życie może się przyśnić
zamknięta przeszłość jak kufer stary
jakieś gałgany stare rupiecie
a kiedyś człowiek był zakochany
czy musi teraz czuć się jak śmieci
tytuł "skradłam" koledze z Beja, ale to przez niego popełniłam ten wiersz
autor
Bella Jagódka
Dodano: 2013-09-18 23:01:03
Ten wiersz przeczytano 2430 razy
Oddanych głosów: 38
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (50)
Ciekawy, odczytuję jak wiersz o starości i tym
odstawieniu na boczny tor życia. Bardzo ładnie
rytmicznie, świetnie się czyta. Pozdrawiam :)
Wiele racji i mądrości zatrzymałaś w tym wierszu...
Serdecznie pozdrawiam :))
Smutna refleksja- odpowiem nie musi, nie powinien!
Ależ nie musi. A twój strych jest bardzo malowniczy.
Zatrzymał mnie.
Pozdrawiam.
Jurek
Poruszajacy, gleboki wiersz.
Pozdrawiam:)
Głęboki przekaz, ciekawa metaforyka. Zatrzymujesz.
Pozdrawiam, Bello:)
Bello z Jagódką bardzo ładna Twoja wersja samotności -
refleksyjna.
Pozdrawiam:))
smutny ale ciekawy wiersz-pozdrawiam serdecznie
Najpierw Bello Jagódko, przy okazji szczere gratulacje
wyróżnienia:)
Smutne te poddasza i u Andrea i u Ciebie. Może nie
musi tak być- wiele zależy od nas samych.
Wspomnienia , szczególnie te piękne młodzieńcze mogą
się do tego przyczyniać.
Pozdrawiam ciepło:)
Smutna refleksja, oj...żeby tak nikt nie musiał czuć
się jak śmieci...
Pozdrawiam:)
błąd. Pomijając już wszystko inne...
Czy starość musi być karą za życie?
Niestety w naszej kulturze nie ma już szacunku do
starości
Pomijamy już wszystko inne popełniamy błąd logiczny
pozwalając, żeby utrwalała się w kulturze taka
tradycja, bo przecież wszyscy będziemy starzy.
Bardzo ładny wiersz o samotności i o starości w
samotności.
Pozdrawiam.
Popełniaj więcej takich zacnych wierszy, Bello
Jagódko, bo będą cennym zabytkiem, a nie rupieciem,
pozdrawiam
Oj! Poniosło Ciebie na to poddasze, by rozważać o
życiu, kiedy tyle pamiątek...
Ładny, rytmiczny.
Pozdrawiam serdecznie:)
no widzisz bomi... jak zawsze jesteś niezastąpiona.
dziękuję