Na progu

Już jarzębiny strojne w korale
i kasztan stary pozwijał liście,
znad łąki dzień leniwie wstaje
w obejściu cisza. Bardziej mgliście.

Smętek zagląda na dróg rozstaje,
skomle pod polnej róży krzakiem,
nad niemym stawem ucho od klucza
łabędzi wisi. Odleci ptakiem.

Zahaczy krzykiem o drzew opuszki,
pióra rozpisze po niebie całym...
Widziałam wiatr tuż przed wieczorem,
gdy chmury pieścił. Aż zapłakały.

Jesień walizki pod progiem stawia,
świerszcz w szafie upchnął pudło od skrzypiec.
Spójrz, łzy zbierając jak pierwsze wrzosy
w powidłach się zaplątał... lipiec.

Jeszcze jeżyny dniem ociężałe,
rozstania cierpkość niosą w pokorze;
lato się wymknie dziurką od klucza.
W twoich ramionach ciepłe zamorze.

autor

Ewiann

Napisany: 2016-08-25 Dodano: 2017-08-12 22:07:41

Ten wiersz przeczytano 794 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie