Na stacji powrotów

na stacji powrotów, gdy peron jest pusty
nie stoi już nikt
i ciebie też nie ma, czerwonej twej róży
lecz słychać gwizd
to serce wciąż bije jak stukot maszyny
gdy świszcze wiatr
zmieszany w ten zapach minionej godziny
odplynął czas

marzenia w walizce zasnęły cichutko
nieznany im los
pozwolić im umrzeć, narodzić się smutkom
czy odejść stąd
pytania jak sępy, co krążą nad sercem
by zaśmiać się w twarz
potrafią ocalić marzenia pod płaszczem
dosięgnąć gwiazd

autor

Niezapominajka

Napisany: 2006-06-25 Dodano: 2006-08-04 00:11:55

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie