Z nadzieją
Rozbłysnął dzień,
może będzie tkliwy w radość, w ukojenie
i ból przepędzi precz ?
Dlaczego wierzę i oczekuję pomocy ?
Przecież to dzień jak co dzień,
zwyczajny!
Tak ale... to nowy dzień,
opleciony światłem słońca,
rodzi promyk nadziei,
tak upragniony i oczekiwany.
Trwam wytrwale w wierze, oczekuję,
pragnę.
Musi mi dać choć odrobinę swojego
blasku,
na zmęczoną twarz...i na smutne oczy...
Siwe włosy ożyją srebrnym blaskiem,
a spracowane ręce ogarnie ciepło
promieni.
Tak, dajesz mi ciepło, siłę, znika ból.
Chyba się uśmiecham, lustro nie kłamie.
Jestem gotowy na kolejne wyzwania nowego
dnia.
autor
wibo
Dodano: 2008-11-04 10:30:50
Ten wiersz przeczytano 497 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
każdy kolejny dzionek niesie ze sobą coś nowego ale
nie wiemy czy będzie dla nas szczęśliwy czy
przygniecie nas kłopotami dnia powszedniego
pozdrawiam :)
Znowu optymizm mnie przytłacza i powala ^^ Cóż, kiedy
Ty stałeś w kolejce po wiarę i uśmiech, ja rozmyślałam
pewnie o jakiejś interesującej psocie... :) No i
przegapiłam.
Może kiedyś i ja tak napiszę, co Wibuś,Piękny,Buziaki
niewazne gdzie ale jak najbardziej musimy czerpac sile
na to chocby by moc ja rozdawac ;)
ladny wiersz ale smutny - czuje sie walke wewnetrzna i
pytanie czy tego slonca wystarczy by przezyc to zycie?
Nadzieja dodaje nam sił. Pozdrawiam
Nadzieja pomaga zyc