Nadzieja, która kiedyś się spełni

Mamy wrażenie, że skoro to dwudziesty pierwszy wiek to już pojęcie ,,niewola" niema już sensu, ale w wielu krajach niewolnictwo dalej istnieje, czasem jest nim coś, czego się nie spodziewamy, a

,,Nadzieja, która kiedyś się spełni”

Tam, gdzie marzy się tylko o tym, aby czym prędzej uciekać,
Tam, gdzie jedyne co można dobrze zrobić to na śmierć czekać,
Lub samemu do niej pójść, bo niema się siły jej odwlekać...

Aż serce na samą myśl żal ściska,
Gdy się słyszy, że wolność, niczym, kłoda wrzucona w środek ogniska,
Umiera powoli, ona i nadzieja ta niezwykła łuna srebrzysta,
Ginie nie tylko w ciele, lecz też w duszy, choć tak bliska,
Dla niektórych możliwa dopiero po zamknięciu trumny wieka, więc przez tak długi czas daleka...

Nie raz jest o tym głośno, jak człowiek cierpi uczucie straty,
matki, córki, siostry, dalej wymieniać nie dam rady...

Czy to nie jest niewola? Gdy klatka zostaje zamknięta,
dla niewinnego człowieka i samotnia to nie jedyna udręka, lecz także i strażnik co często nęka.

Po wszystkie krańce Ziemi, jak świt daleko sięga,
Ogień ten piekielny włada i co dzień tylko ta krwawa udręka...

Boże! Jak wielka Twa dusza,
tak nie pozwól ludziom, dalej w ten ogień wyruszać...

Niech wreszcie będzie światło, tak gdzie niezgoda,
Nie może z się spotkać z promieniami złota.

By nowa nadzieja mogła powstać
I jeśli to tylko możliwe na tysiące lat w ludzkich sercach pozostać.

autor

Nirago140

Napisany: 2018-11-25 Dodano: 2018-11-25 22:42:06

Ten wiersz przeczytano 1020 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie