Nadzieja na Lepsze Życie

W podziękowaniu za przywrócenie nadziei, radości I wymazania obojętności...

Siedziałem sam... w ciemnym parku na ławce,
Kiedy zdołowany bujałem sie na huśtawce,
Myślałem o dziwnej i trudnej przeszłości.
Widziałem jedynie w czarnej przyszłości,
Głęboką przepaść, do której zaraz mogłem wskoczyć...
Ale życie mogło się teraz inaczej potoczyć,
Bo zobaczyłem Ją, dostrzegła mnie w szarej mgle,
Spojrzała na mnie i zabiła wspomnienia mdłe,
Wpatrzyłem się głęboko w jej cudne, zielone oczy
I wiedziałem, że ta ścieżka już nigdy nie zboczy...

Wtedy słońce zza deszczowych chmur wyjrzało,
Drzewa odżyły... zieloną nadzieją zapachniało,
Uradowany rozbłyskającą jasnością i dostojnym śpiewem ptaków,
Rozmarzony biegłem ku Niej, przez ogród pachnących kwiatów...

Stanąłem przed Nią, oczrowany jej pięknym wizerunkiem,
Ale... nieoczekiwanie zaprowadziła mnie innym kierunkiem...
Przez najwyższe góry, lodem zewsząd skute...
Nie narzekam - marzenia jeszcze chyba nie popsute...
Lecz dookoła nadal biały śnieg i mróz,
Więc może to zimny koniec już...?

Z podniesioną głową stąpam po ziemi wytrwale,
Starając się nie patrzeć do tyłu już wcale.
Staram się jakoś zmienić,
Po to, by móc uwierzyć,
Nie opuszcza mnie nadzieja,
Choć czasem mam myśli zapomnienia...
Dla Niej mógłbym zrobić na prawdę wszystko...
Nawet rozpalić małą iskierką wielkie ognisko...

Zużyłem wszystkie me siły, już prawie jest po mnie,
Lecz czy ona w ogóle czuje coś do mnie...?

autor

damiano217limone

Napisany: 2008-06-28 Dodano: 2008-07-09 20:46:26

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie