nareszcie

Szłam piekłem dnia
Stopy wypalone od żarzącej się ziemi
Bezwzględnej padliny ludzkości

Bezwzględność świata
Podłego jak żmije-ludzie
Wydrążyła ślady niezniszczalne

Pomarszczone jabłka
To już jesień
Na horyzoncie nie widać Twych zarysów

Drepcząc po trawie
Mokrej od łez
Mijam twarze – unikam spojrzeń

Sprytnie-chytre oczy
Niczym rentgen pomagają
-niszcząc

Męki niezmierne
Rozumem, duszą nieobjęte
Rozrywają serce-młode-jeszcze glupie!

Znikła już jesień
Cicha pustka dookoła gra
Na złotej lutni – niegdyś ja

Bezbarwny świat
Uspokojony-jakby
Ucichł, zwolnił, spokój

I wreszcie piękność iskrzy!
Wśród bzów piękny motyl
Tak bezbronny

Uśmiech-maska
Nie! To prawda
To Ty!

Byłam w niebie zmysłów
Gdy w wśród gałęzi twych ramion
Zatopiłam niewinność
-nareszcie!

autor

skrywajaca twarz

Dodano: 2008-04-29 22:14:42

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie