nie

coś, czego i tak nikt nie rozumie

nie, nie ma mnie
znikam jak ptak w przestworza
by czuć się wolną
pędzę jak koń przez pola
by czuć w włosach wiatr

nie, nie ma mnie
na przepaści stoję morza
by ujrzeć myśli które toną
wołam do nieba to jest ma wola
by mojego życia znów ujrzeć kadr

nie, nie ma mnie
zamieniam się w mgłę od zorza
by przejrzeć duszę próżną
zmieniam sie w sztywnego pala
by nie czuć przyszłości kart...

i lecę i lecę aż nie widzę końca

autor

soll

Napisany: 2005-12-24 Dodano: 2005-12-24 02:50:34

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie