Nie dajcie się skrzyknąć nikomu!

Jak tu wytrzymać,
gdy ostrymi dźwiękami
wyrywanych serc żywych w
koło ćwiartowanych,
trzeszczy wciąż historia?

Ludzie jak zwierzęta, brat bratu,
jak chorzy co w szale zgłupieli, w
majakach nic nie poznając.
Kogo mścić, komu darować?
Jak zapomnieć, uleczyć?
Jak o tym mówić, by coś wreszcie dotarło, nie odbite tylko głuchym echem?

Ludzie stoją plecami,
patrzą ustami związanymi w wąską linię,
zaciśniętą pięścią, brat bratu.
Przecież my wszyscy workami mięsa.
Nie dajcie się skrzyknąć nikomu!
I brońcie zawsze słabszych!
Wtedy skrzywdzonym
łatwiej się chociaż pogodzić.
Bo krzywd ich, nie idzie już wynagrodzić.

autor

serce w kryzysie

Napisany: 2019-12-01 Dodano: 2019-12-03 22:20:58

Ten wiersz przeczytano 862 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie