Nie istniejąca rzeczywistość

Mojemu natchnieniu, które opuszczając mnie wielki smutek uczyniło...

Chcę oddać komuś moje niebo,
Chę oddać komuś moje słońce,
Chce wsłuchać się w czyjeś słowa,
Kierowane z uśmiechem - tylko do mnie...

Chcę oddać moje kwiaty,
Moje drzewa, pola i góry,
Chcę oddać moje słowa,
Kierując je z uśmiechem - do bliskiej osoby...

Spojrzeć chcę na Dolinę Płaczu,
Z dachu karcianego mojego domku,
Jeszcze raz wymknąć się nocą,
Położyć na jego dachu i rozmawiać z Księżycem...

Pisać chcę wiersze,
tak jak kiedyś je pisać,
W niezwykłości mojego nieistnienia,
Opartego na smutku i cierpieniu...

Nie chcę jak teraz,
Poniewierać się w pustce,
Nie mieć nikogo
i nie znać siebie,
Nie wiedzieć na czym stoję,
Gdzie przynależę
I słuchać głosu wiatru,
wiejącego w kominie...
...który nie istnieje.
Nie istnieć razem z nim,
mieć pustostan w głowie,
swój świat, którego nie ma
i krzyczeć przez sen,
- Jak długo jeszcze?
Błądzić po nicości,
Nigdzie nie przyjęta
i nie rozumiana...

Temu, kto znajdzie sens tego wiersza, gratuluję...

autor

Zalovana Martuś

Napisany: 2007-03-04 Dodano: 2007-03-05 14:21:07

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie