Nie podsuwajcie mi opłatka

Te gołębie tak niewinne, tak piękne w swym spokoju,
z dzióbka w dzióbek okruch chleba.Miłość wśród przechodniów.
Święta, te radosne, z lat dziecinnych, niby powinienem cieszyć się,
a śmierci szukam znów w tym trzynastym talerzu.Obejmij mnie.
Zrzuciła pierścień, zrzuciła powłokę mych pieszczot w otchłanie,
Wiktoria na spacerze.I ona.Nie ma mnie już na mapie.
I on.Władczy żołnierz systemu.Zwolnienie za prawo do urlopu.
Hej idą święta!Przebacz nam Boże.
Kolejna wigilia samotnie spędzona w pokoju hotelowym,
mój zapomniany przez ulice świat.Cztery metry kwadratowe.
Nie podsuwajcie mi opłatka, nie, nie chodzi o Boga,
nie lubie oklepanych pocałunków.Za plecami kryja noże.
A może wstęga powinna byc tym sznurem, tym razem się uda,
pójście na łatwiznę.I co z tego?Wigilia.
...

autor

rebel

Napisany: 2007-12-22 Dodano: 2007-12-22 13:13:38

Ten wiersz przeczytano 401 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie