Nie przytulaj ciszy

Pozostawiłam na podwórku
auto i inne dobra, rzeczy.
Wychodzę z Tobą porozmawiać.
Czuję, że bez problemu słyszysz.
Szumem lip, klonów odpowiadasz -
lubię, gdy tak mi towarzyszysz.

Dziwne układy między nami...
Najpierw płaciłam bardzo drogo,
potem zamknęłam dwa czakramy.
Tego się raczej nie wybacza.

Dziś nie o sobie... Znów przynudzam,
znów myślą na tę ścieżkę wracam.

Poczekaj chwilę, zdejmę sandał,
bo ostry kamień rani stopę.
Poczekaj! Jeszcze tylko wytrę,
to coś mokrego, co pod okiem.

Już idę. Idę i już mówię,
po co przychodzę przed południem.

Sprawa jest bardzo delikatna,
nikomu nie mów! Nawet Piotrowi.
Chodzi o smutek, o lęk, ciszę,
obręcze z głazów wokół głowy.

Więc może zechcesz mnie wysłuchać,
swój wskazujący podnieść palec,
jego źrenice barwić Słońcem.
Niech się uśmiecha bez przymusu
i wyprostuje plecy drżące.

Niech nie przytula więcej ciszy,
gwiazdy zobaczy ciemną nocą.
Po cóż Ci Panie jego smutek,
po cóż Ci pustka, zniechęcenie?
Bierz moje! Wprawę mam w ciężarach.
Wiesz, że tak łatwo się nie zegnę.

Daj odpowiedzi chłopakowi
na 'kogo', 'co', na niezadane.
Poczekaj chwilę, tylko wyjmę
tę drzazgę z buta i przystanę.

Już idę. Idę, czy mnie słyszysz?
Czy zechcesz swojej grzesznej cii­­_szy,
powiedzieć "dobra, załatwione!
Spójrz, wzrok podnosi, a skowronek
nad nim szalone zaczął loty.

Mężczyzna wzniesie w górę ręce!".
Tylko to Panie chcę usłyszeć.

A ja? Pomożesz pisać wiersze?

autor

cii_sza

Napisany: 2017-05-21 Dodano: 2017-05-21 18:27:37

Ten wiersz przeczytano 1180 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie