Nie szata zdobi człowieka,
tylko człowiek szatę
ozdobiłam szatę uśmiechem
choć łzy były po drodze
ocean łez
chciałam zamalować
lecz
nie potrafię
rozniosły się echem
dryfują
nieskończonym apogeum
nocą po zachodzie słońca
szukają słów
tych co lśnią
wszystkie mają cenę
jak wolność która
też lśni tylko krwią
nie potrafię
podlewać goryczą
nadziei
nie płaczę
patrzę
daleko i wstecz
szukam cieni
gotowa
na rejs
autor
beano
Dodano: 2023-06-27 23:00:10
Ten wiersz przeczytano 1269 razy
Oddanych głosów: 45
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (44)
Czytam pełna głębszych refleksji. Pozdrawiam
serdecznie!
Podróżą każde życie jest.
Te słowa nasunęły mi się po przeczytaniu Twojego
pięknego wiersza.
Pożegnanie smutku i wyruszenie w kolejny rejs życia z
nadzieją na lepsze.
Cieplutko Cię pozdrawiam Beatko:)
Dobra życiowa refleksja.
Pozdrawiam Bea.
Dziękuję Amor
Za zajrzenie
I kometarz
Pozdrawian serdecznie
Fajne przemyślenie, że to my szatę zrobimy.
Krzemanko
Dziękuję za skrzydla ❤️
Grazynko
❤️
Tesso
Dziękuję z usmiechem
Jastrzu
Rozbawiles
Niech tam :)
Larisa
❤️
Mariat
Nie szata ale usmiech tez np :)
Dziękuję za czytanie
Nie szata, nie szata...
Powtarza córkom tata,
ale jak to dziewczyny - szukają gdzie ich jedyny i
stroją się ostro, jaskrawie bo może dziś... kto to
wie...?
"nie płaczę
patrzę
daleko i wstecz".
Piękny, refleksyjny wiersz!
To prawda, że nie szata zdobi człowieka...
Rejs symbolizuje w wierszu odnowę, odnalezienie siebie
i piękna swojej duszy...
Serdeczności przesyłam
Ona się czegoś lęka,
O on już gotów, już czeka.
"Zrzuć te łachy, maleńka,
Nie szata zdobi człowieka!"
Ciekawy wiersz Beatko, warto przemyśleć czasami różne
aspekty...pozdrawiam z uśmiechem :)