Nie wypuszczaj swego skarbu

Żyli ze sobą w wielkiej miłości,
Nie szczędząc sobie czułości.
Byli bardzo mlodzi i zdrowi,
Ponieść wielki trud gotowi.
Dla wspólnego szczęścia i dobrobytu,
Wyjechał do pracy, nie bez zachwytu.
Ona została pilnować gniazdka
I być dla niego polarną gwiazdką.
Pojechał daleko w pocie harować,
Choćby fortunę małą zbudować.
"Jaki on dobry, jaki kochany".
Myślała o nim i snuła plany.
Czułe i ckliwe listy pisała,
Lecz odpowiedzi nie dostawała.
Chłopak gdy przybył za "wielką wodę"
Zaraz rozpoczął nową przygodę.
Zapomniał dziewczę swe ukochane
I nie zamiarzał wrócić już wcale.

autor

edikruger65

Napisany: 2007-03-06 Dodano: 2007-04-16 05:04:09

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie