Nie żałuję

Matce i zagubionemu księciowi.

Tego,kiedy padał deszcz,
Jak drżały mi ręce,
Wylanych przez Ciebie łez,
Ciosów prosto w serce.

Złudnych marzeń,szarych dni,
Spotkań wprost mi kolorowych,
Rozdrapanych ran do krwi,
Rozświetlonych dni zimowych.

Bólu od rodziny swej,
Matki w transie,mnie bez sił,
Cichy w deszczu skromny szept,
Los mną gardził i mnie bił!


W bezsilności cichych słów,
I jej strasznych złości,
Nie zrealizowanych snów,
Nie spełnionej mej miłości.

I zamykam już swój lęk ,
Chociaż czasem strach się bać,
Powoli wyciszam szept,
Nie przepuszcze żadnej z szans!

Wiarę swoją wzbiorę w cud,
I otrząsne się z niebytu,
Poczekam nie będe już...
Wołać Boga aż do świtu.

autor

dominisiacds

Napisany: 2009-08-05 Dodano: 2009-08-07 21:27:10

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie