Nie zatrzymaliśmy biegu fal

[3-ci, publikowany tutaj fragment dramatu]

AURELIA (uśmiechnięta, zamyślona, nuci znany, stary przebój Piotra Szczepanika)
- "Nie zatrzymasz biegu fal". Tym razem nie zatrzymaliśmy biegu fal. Pierwszy raz, Konradzie, poszliśmy na całość. Po tylu latach znajomości.

KONRAD
- Żałujesz, że się nie zatrzymaliśmy? A może jednak wsypałaś coś do tej kawy, że poszliśmy na całość? Pierwszy raz, Aurelio.

AURELIA
- Nie, Konradzie, nie wsypałam. I nie żałuję niczego, oprócz tamtych lat. Teraz wiem, czego mam żałować.

KONRAD
- Z tobą zawsze i wszystko, Aurelio!

AURELIA
- Jutro rano wyjeżdżasz do Szczecina ...

KONRAD
- Jeśli jutro jest czwartek, to tak powinno być. Na to wygląda.

AURELIA
- Wrócisz tutaj, do Poznania, do twojej Aury? Zawitasz, tak jak dzisiaj, przed wieczorem?

KONRAD
- Tak, Auro. Zostanę z tobą, wiesz przecież. Jesteś moim przeznaczeniem.

AURELIA
- Zostaniesz do niedzieli? Jak najdłużej? Jeszcze potem też wrócisz do swojego przeznaczenia? I potem jeszcze raz?

KONRAD
- Tak, Aurelio, jeśli tego chcesz.

AURELIA
- Zostań, Konradzie, proszę. Powiem ci, co to jest miłość.

KONRAD
- Czyli ty już wiesz, Auro?

AURELIA
- Każda kobieta wie, Konradzie.

KONRAD
- Jeśli wiesz, to kiedy mi o tym powiesz?

AURELIA
- Wiem, choć nie zawsze pamiętam. Ty mi przypomniałeś. Szkoda, że nie w zeszłym roku. Albo w którymś poprzednim, gdy wszystko mi się nagle zawaliło. Spadło na łeb, na szyję.

KONRAD
- Kiedy, Auro, mi powiesz? Mam poczekać?

AURELIA
- Może jutro, może pojutrze. Kiedy będziesz chciał. Zobaczysz blask w moich oczach i usłyszysz zachwyt, z jakim bije moje odnowione serce. Poznasz jego melodię, gdy tylko będziesz chciał posłuchać. Nie pomylisz się, bo cię kocham. Dotkniesz moich piersi i usłyszysz, z jaką mocą rozkwita moja miłość dla ciebie. Nie pamiętam, kiedy wcześniej tak kochałam, jak dzisiaj. Czy kiedykolwiek. Wydaje mi się, że tylko tak potrafię odpowiedzieć na pytanie o to, czym ona jest. Wypełnia mnie całą i powoduje, że pragnę być zawsze z tobą. I nawet o to się modlę, Kondi. Po cichu, żebyś się nie śmiał. Pomyślisz, że mam naście lat, a nie pięćdziesiąt

KONRAD
- Chyba każdy po swojemu wyraża to, co czuje. Chciałbym, żeby moja miłość też była taka, jak powiedziałaś. Żebyś ją czuła tak, by zawsze wzbudzała zachwyt w twoich oczach.

AURELIA
- Kiedyś wybrałam się z synkiem nad rzekę, przy jej ujściu do innej rzeki. Już byłam wtedy sama jak kołek, ale Sylwek jeszcze chętnie ze mną wędrował tu i tam. Nie za często, bo miał przecież swoich przyjaciół. Nie chciałam mu się zbyt często narzucać i przeszkadzać w jego planach. Żaden psycholog tego by nie zaakceptował, więc tym bardziej taka jak ja, świadoma i roztropna w swoich ocenach matka.

KONRAD
- Do niedawna nie wiedziałem, że jesteś psychologiem. Niewiele o tobie wiedziałem, prawie nic. Ślepy i głuchy marzyciel nic o tobie nie wiedział. Choć aby kochać, trzeba też przecież wiedzieć. Znać prawdę o tym, kogo się kocha. Malować czyjś obraz w swojej duszy. Czasem upiększać, czasem upraszczać.

AURELIA
- No więc tak, jestem psychologiem. Niewiele mi to dało, jeśli idzie o rozwiązywanie własnych problemów, ale formalnie jestem. Jak to kiedyś mawiali - szewc bez butów chodzi.


KONRAD
- I co nad ujściem rzeki Warty do większej rzeki Odry się stało, gdy byłaś tam ze swoim synem?

AURELIA
- Mój syn zapytał mnie, co to jest miłość. "Mamusiu - powiedział - co to jest miłość? Co na ten temat mówi psychologia?" To było chyba w roku, gdy miałam sprawę rozwodową, a Roman był wplątany w proces o zabójstwo na tle seksualnym.

KONRAD
- Także i tego nie wiedziałem.

AURELIA
- Tak, mój syn - wtedy skończył 15 lat - potrafił wprost zapytać mnie o takie trudne rzeczy, jak miłość. "Mamusiu, co to jest miłość?". Gdybyś był ową mamusią, to co byś odpowiedział? Świeżo po rozwodzie, ale wciąż jakoś na wspólnej trajektorii z byłym mężem, uwikłanym w sprawę zabójstwa?

KONRAD
- Także i ja tego bym nie wiedział. Na szczęście nie jestem ową mamusią, ani nawet nie jestem psychologiem. Niektóre rzeczy omijają samotnych facetów z wykształceniem politechnicznym. Niekoniecznie to jest jakieś szczęście, ale omijają.

AURELIA
- Nie udało się tobie, nie udało się mnie dojść do prawdy. Oboje błądziliśmy, stawialiśmy niepewne kroki jak maleńkie pisklęta, wywracaliśmy się. Mogliśmy być razem, a się rozdzieliliśmy. Byliśmy już oddzielnie. Plum! Wyszły czołgi i koniec! Rozszarpały nasze szanse na wspólne marzenia.

KONRAD
- Wreszcie się spotkaliśmy, po tylu zimach … Aura … jednak. Byłaś daleko … dopiero dzisiaj … tak blisko.

AURELIA (milczy)

KONRAD
- Każda chwila z tobą jest jak krystaliczna woda, wytryskająca na pustyni mojego życia. Chciałbym ją spijać, upajać się jej cudownym smakiem. A to wymaga, by być razem. Może pojedziesz ze mną do tego Szczecina? Będziemy dłużej razem.

AURELIA
- Nie mogę, kochany. Mam swoich umówionych pacjentów, a każdy z nich też może potrzebować krystalicznej wody. Może tylko tyle, co w małej łyżeczce od herbaty, ale miałabym nie spróbować zrobić czegoś, co i tak nie jest w mojej mocy?

KONRAD
- Masz rację, należy zawsze próbować robić coś, co jest albo nie jest w naszej mocy. Może ktoś ci będzie wdzięczny …

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2021-11-13 Dodano: 2021-11-13 09:29:59

Ten wiersz przeczytano 951 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie