niebieska karta

taki ideał wzbudziłby we mnie niepokój. Pozdrawiam z
uśmiechem

Tak, nic na siłę. A trzeba nieraz w życiu taką rolę
grać. Pozdrawiam.

mnie także miniaturka się podoba :)

Dobrze odbierasz niepokój to rozedrganie

Fajnie.
Sugestywnie.
Ważka to taki łącznik z tym, co wyginęło.

I ten świetny:)
mimo jakiegos niepokoju który odczuwam gdy go czytam.

Uśmiecham się do Ciebie:)

smutny- żal mi ważki

tak jej wmówić, żeby tego nawet nie zauważyła i
szczęśliwa się poczuła. Niezły sposób, by pogonić
samotność :)

Dziękuję za poczytanie

Dołączam do czytelników, którym miniatura się podoba.
Czy nie miało być "niezauważalnie"?
Miłego wieczoru:)

Twoj wiersz porusza.
Pozdrawiam:)

strasznie mnie poruszyl ten wiersz...
moze dlatego, ze moja znajoma byla taka wazka i do
smierci swojego dreczyciela zaslaniala since pod
oczami mowiac ze upadla
ba, nawet po smierci nie pozwolila zlego slowa na
niego powiedziec, twierdzac, ze ,,jest teraz z
aniolkami,,
ech...zal mi ich, ale same sobie winne

a biedna wazka drzy ze strachu i najczesciej jeszcze
wmawia wszystkim wokol, ze faktycznie jest cudnie!
super przekaz.
pozdrawiam:)

a ważka jest jak helikopter
tęczowa i muzykalna
na ulicy jej nie spotkasz
jak nad wodą
też nie tylko garnitur
a też sukienka
nawet samochód
w Słońcu ma barw tysiące w:):)

ciekawa, choć smutna refleksja