niebieska kurtka - zakończenie

- Dziękuję, ale nie! - odrzekł chłopiec i dodał:
- Nie martwcie się, pójdę prosto do Domu Dziecka. Nawet jeszcze zdążę na obiad - uśmiechnął się krzywo. - Nie trzeba mnie odprowadzać. To blisko - zwrócił się do taty Kaśki, który już zakładał płaszcz. Potem otworzył drzwi i ze zwieszoną głową zszedł po schodach.
Tabi zaczął popiskiwać. Uspokoił się dopiero wtedy, gdy Kasia wzięła go na ręce.
Nikt z nas nie tknął obiadu.
Następnego dnia kupiłam niebieską kurtkę, a potem obeszłam wszystkie trzy Domy Dziecka w naszym mieście. Pytałam, czy jest u nich dziesięciolatek, który kilka razy uciekał? Ale nie mogłam uzyskać żadnych informacji.
- Jak to możliwe, że on nas odnalazł, a ja tego nie potrafię? - pomyślałam z żalem.
Na boisku kopała piłkę gromada małych piłkarzy. Podeszłam do nich i zapytałam, czy znają chłopca w swoim wieku, który szukał psa.
Roześmiali się w odpowiedzi. Ale gdy już odchodziłam, ten najwyższy zawołał:
- Jest taki jeden, co stale ucieka. I szuka psa.
- To właśnie o niego mi chodzi - zawołałam. Jak ten chłopiec ma na imię?
- On szuka psa, a pani jego, dobre! - zaśmiał się. - A na imię ma Piotrek. Ma pani szczęście, bo wczoraj wrócił z ucieczki. Za karę sprząta stołówkę. I ma szlaban. Żadnych wyjść, żadnych odwiedzin. Zresztą jego i tak nikt nie odwiedza.
Dyrektor placówki, kiedy bliżej przedstawiłam mu sprawę, okazał się bardziej przystępny. Ale na moją wizytę u chłopca się nie zgodził. Powiedział jednak, że przekaże Piotrkowi obrazek pieska i nieporadnie napisany przez Kaśkę list. Nie czytałam go, ale wiedziałam, że jest w nim prośba, by odwiedzał psa.
Nadeszła wiosna, ale chłopiec nie przyszedł ani razu.
Jednak pewnego słonecznego dnia Kaśka wpadła do domu cała rozpromieniona.
- Nie zgadniecie z kim byłam na spacerze w parku! - zawołała od progu. - I kto zgodził się przyjść do nas w niedzielę?
- Piotrek? - zawołaliśmy jednocześnie, ja i tata Kaśki.
- Tabi wyrwał mi smycz z ręki i pobiegł do niego. Wtedy Pioterek zapytał, czy moje zaproszenie jest jeszcze aktualne! - emocjonowała się Kaśka.
Nie mogliśmy się doczekać niedzieli. Kiedy nadeszła, cała rodzina oczekiwała dzwonka do drzwi. To znaczy prawie cała, bo Tabi nic nie wiedział o planowanych odwiedzinach. Jednak jego radość na widok Piotrka była nie do opisania.
A potem był obiad. Przebiegał w swobodnej atmosferze. Rozmawialiśmy głównie o Maksie, to znaczy o Tabim. Piotrek zaczął opowiadać o tym, jak zostawił psa na chwilę pod piwnicznym oknem i pobiegł po resztki do pobliskiego baru. Zabierał je z talerzy ludzi, którzy zostawiali jedzenie, spiesząc się na pociąg podmiejski.
- Wiecie, czasem można trafić na prawie całe porcje. Są jeszcze ciepłe - oświadczył z dumą. - Sam je jadłem, gdy uciekałem z bidula.
Po obiedzie Kaśka zawołała Piotrka do swojego pokoju i razem budowali wymyślne konstrukcje z klocków lego. Chłopiec był ich fanem. Gdy minęły trzy godziny, dzieci rozstały się z obopólnym żalem. Nasz gość obiecał, że będzie czasem przychodził do Kaśki i odwiedzał Tabiego.
I tak się stało. Piotrek obecnie często do nas wpada. Kaśkę traktuje jak siostrę, a ona jego jak starszego brata. Oboje postanowili, że zostaną weterynarzami. Często razem odrabiają lekcje. To znaczy Piotrek pomaga Kaśce w matematyce, a potem zgodnie siedzą przed komputerem. My, rodzice Kaśki, zostaliśmy awansowani przez Piotrka na ciocię i wujka. Ale najważniejsze jest to, że bezdzietni sąsiedzi, którzy stali się naszymi przyjaciółmi, starają się o adopcję Piotrka.
Piesek, który nas ze sobą połączył, został Tabsem. I, jak na takiego małego psiaka, daje nam ogromną, można powiedzieć, że maksymalną radość.

autor

szadunka

Napisany: 2022-11-06 Dodano: 2022-11-06 08:39:49

Ten wiersz przeczytano 1420 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie