Z niebios ku ziemi

Jestem człowiekiem grzechu,
nie mam serca i tego co inni,
Mam głowę w chmurach na wysokości niebios,
Nie brakuje mi nic, choć możesz dać miłość mi,
Na tej wysokości,
nie do pływa do Ciebie mój głos…
Istnieje granica, która jest tak cienka,
lecz nie do pokonania,
Jest tak mała lecz dla nas nie do poznania,
Możemy jej nie pokonać do końca,
ona ciągle będzie,
Nawet gdy Cie ujrzę na oczy, ona pozostanie,
Bo nigdy granica przekroczona nie zostanie,
Nie zaznamy smaku słodyczy, co dalej będzie?
W tym już nie nasza głowa,
bo serca pozostaną i tak połączone nawet bez zgody Boga,
Moje grzechy przepadną w zaćmienie,
i opadnie ma dusza na ziemie…
Ty ją znajdziesz, ja to wiem,
czuję smak twych ust jakbym je znał od lat,
Zapach twych włosów jest piękniejszy niż cały świat, czy to znak?
Tak, już bez zastanawiania znam odpowiedź na postawione pytania,
nie muszę już żałować rzeczy których nie poznałem, bo one są same dla siebie pożądaniem..
Mam Ciebie i tylko to się liczy, Dla nas to szansa na nowe życie,
Nie muszę wzlatywać ku niebu, by znów przepraszać za złe czyny... i czynić duszy obmycie,
Na ziemi jest lepiej, zwłaszcza gdy ma się miłość, wtedy mija nawet najgorsza złość.
Podążam drogą której nie znałem, na tej drodze Ciebie poznałem, i nie żałuje wyboru…
Bo mógłbym żałować tylko wtedy gdybym nie wybrał wcale, ale los nie wybiera lecz czasami szczęście daje.

autor

grzesiek149

Dodano: 2007-07-29 09:24:27

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie