Niedoskonała

z jakiej uszyta jestem tkaniny
że taka słaba, wiecznie rozdarta
naiwnie zszywam życiowe dziury -
nadziei nicią - myśląc czy warto

z jakiej materii zrobił mnie stwórca
że tak łatwo zgnieść, chociażby słowem
po którym, ciężko się wyprostować
unieść wysoko do góry głowę

z jakiej ja jestem gliny stworzona
niedoskonałość moja aż krzyczy
wciąż się rozpadam, by powstać nowa

Pan chyba na mnie sztuki się uczy

autor

Yulia

Napisany: 2017-08-25 Dodano: 2017-08-25 19:03:32

Ten wiersz przeczytano 1743 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie