NIEISTNIEJĄCY

wyczaruję cię ciszą snu
marząc o zaistnieniu jutra
ufającemu legendzie
zjawisz się
wybawiając mnie od pustki
zaistniejesz...

rozkołyszesz melodią trwanie
a ja potulnie oddam się twoim dłoniom
popłynę pulsem aż do dna duszy
przyjdziesz do mnie muśnięciem ust
oczarowaniem baśni
otulisz aksamitem spełnienia
w słonym zapachu twego ciała
dłonie podążą za rozkoszą
delikatnie kształtując czas obecny
w wieczne rozpamiętywanie

w bezszeleście nocy zaistniejesz
napełnisz nadzieją
iż warto otworzyć oczy
iść na przekór losowi
w codzienność bez ciebie
gdy księżycowa poświata
nie jest już drogowskazem

mój nieistniejący...
pójdę...

porannym wyrokiem niech będzie
zapomnienie twych ust i dłoni
skazanie na samotność
niepoznanie ciebie
nawet odejdzie tęsknota
za tym co nie zaistniało
zostanie szara pustka
po tym co się nie stało
zostanę i ja
w torturach braku wspomnień
będę pragnęła powrócić w ten sen
wyczekująć kolejnej czerwonej kartki
w kalendarzu mej duszy
zwiastującej zaistnienie
niezaistniałego

autor

Ankhnike

Dodano: 2009-07-17 12:49:33

Ten wiersz przeczytano 999 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie