Nienajdalsze brzegi (popr.)

Wiesz co,zupełnie nie rozumiesz moich wierszy i jak
masz zostawiać takie komentarze to ich w ogóle nie
czytaj.Żegnam!!!

krytycznie odnosząc się do kogoś (do czyjegoś wiersza)
człowiek inteligentny (nie powiem kto nim nie jest...
;) ) przyznaje szczerze że do twórczości M.
Maeterlincka jeszcze bardzo dużo Ci brakuje, no coż
wiersz jest poprawny. Bez żadnych "smaczków". Ale
patrząc z drugiej strony na poete - amatora, na tle
innych wierszy Twoja twórczość wydaje się dobra,
czasem nawet bardzo dobra. Plus

Zaglądam dość często tu, do komnen-a... Czemu w zamian
tak rzadko następuje rewanż? I akurat przy błahostce,
wierszowanym dowcipie... A tu, w dzisiejszym Twoim
wierszu- nadal widzę ten dobry, intrygujący klimat, te
wiele pootwieranych furtek, zadanych pytań i
rozpoczętych wątków. W takim ujęciu wiersz jest
wspaniały, pararelny do życia, niemal jak ono
wielobarwny i różnorodny. I jest coś, co dla mnie,
powtarzam- dla mnie (nie zamierzam wszczynać wojny:
jestem Cieniem (nie cieniasem...) anonimem, Panem
Nikt. Jak walczyć z iluzją... z- nieprawdziwymi, co
gorsza, bo wymyślonymi- istnieniami.... Zatem- nie
próbując wywołania chęci tzw druzgoczącej riposty -
stwierdzam, że dla mnie forma tego wiersza jest
niższa, nieprzystająca do wspaniałej treści. Brak mi
tu akcentów, rytmów- nawet zmieniających się , choćby
chaotycznie... Czemu tyle przerzutni (niegdyś
dyskwalifikujących , dziś dozwolonych-lecz w
umiarkowanej liczbie..) Nie jestem polonistą z
wykształcenia, chociaż, jak myślę- zaczynam nim byc z
zamiłowania. I dlatego tak czuły jestem na f o r m ę,
nie tylko na treść.... Przecież treści tak wiele,
ważkich i prawdziwych- w encyklopedii... Forma! Jak
gotyckie katedry wobec tysiecy mil kwadratowych
przestrzeni; to te pierwsze znaczą... Ale zaczynam się
zbytnio rozpisywać, dobranoc

Wiersz moim zdaniem przegadany, może gdyby ograniczyć
powtórzenia, byłby lżejszy i lepszy w odbiorze , przy
okazji dziękuję za komenatrz, szkoda, że nie podałeś
gg, moglibyśmy podyskutować o banałach i nie tylko,
pozdrawiam

w śmierci też nie ma logiki i w życiu też nie. na tym
to miało polegać. komentować nikomu nie zabronię i
nazywam tego wierszem. piszę tu, by się wyzwolić i
jeżeli ewentualnie komuś się moje wypociny podobają to
fajnie.
dziękuję za uwagi, to dla mnie bardzo ważne. poza tym
pozdrawiam mimo tego jaką to dla Ciebie idiotką nie
jestem

Pierwsze skojarzenie, które nasunęło mi się po
przeczytaniu wiersza to twórczość M. Maeterlincka (
ten lęk istnienia, bierność wobec życia...bo brzeg
może być celem, albo tylko brzegiem) Bardzo podoba mi
się metafora z bramą i staniem w przejściu. To
wszystko, jak również mroczny, oniryczny klimat
wiersza sprawia, że jestem nim zachwycona. (Lubię też
słuchać płyty "Damage" Kosheen)

Z całym szacunkiem. Razi troszeczkę fakt, że po kropce
nie stosuje Pan wielkich liter. Treść jak zawsze
dająca pole do przemyśleń, zatrzymania się i
zastanowienia nad samym sobą , nad własnym życiem.
"...żadną sztuką stanie w miejscu, bezruch, gdy tak
bez ciebie wszystko łatwo płynie..."
Smutek, żal za utraconym, bunt przeciwko przemijaniu,
samotność. To wszystko ja odnalazłam w Pańskim
tekście. Wzruszona do głębi...gratuluję.