Niepewnośc

Zapomnieć chciałam...

I znów to samo...
Ile można kogoś ranić?
Jeżeli życie straciło sens i nie ma pomiędzy nim granicy...
Jeżeli najlepsze, co mozna zrobić, to odejść...
Zostawić wszystko i wszystkich...
Być, ale jednocześnie nie być...
Opuścić świat...Ciało 0d duszy...
Dusza wedrować bedzie, szukając tego co jej potrzebne...
Bóg jej pomoże...Ale co zrobić, jezeli Boga nie ma?
Jezeli dusza nie może znaleźć pocieszenia,
Nie moze odnaleźć swego szczęścia poza ziemią...
Gdzie pójdzie, gdzie będzie się błakać?
Jezeli nie uczyniła dla nikogo nic dobrego...
Tylko ranić potrafiła, wnosić chaos i zamieszanie...
Chciałabym kiedyś móc powiedzieć:
Jestem zadowolona z tego, co zrobiłam, szczęśliwa,
Że pomogłam innym, że dzięki mnie inni są szczęśliwi...
Ale teraz - nie wiem nic...
Błakam się w labiryncie ciemności,
Nie mogę znaleźć właściwej drogi,
Chociaż chciałabym ...Uwierz mi...
Chciałbym, jeżeli nie dla siebie, to dla Ciebie...
Teraz Ty jesteś najwazniejszy...
Chcę i wierze, że będzie tak jak dawniej...
Lecz co teraz gości w mym sercu?
Tylko niepewność, niepewność, czy uda mi się,
Czy uda mi się o Tobie zapomnieć, jako o kimś,
Kto może dać mi szczęście, szczęscie prawdziwe...

ale już nie chcę...

autor

nuśka

Napisany: 2005-02-10 Dodano: 2005-03-23 22:34:55

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie