Niepewność życia

Ojcze drogi, powiedz co mnie czeka
widzisz jak me życie szybko już ucieka
Proszę powiedz, czemu wciąż ta ręka kata
taka ciężka jak ze stali zardzewiałej krata

Pytam Ciebie jak duch w cieności spłoszony
Proszę powiedz, czemu jestem zagubiony
Daj prostą odpowiedź, niech zrozumię
poniżenie, ciągły ból - Ojcze ja nie umiem

Matko ma jedyna, wskaż mi palcem jeden znak
niech poczuję szczęścia a nie goryczy smak
I nie mów proszę prosto w oczy me zamglone
bo me serce kiedyś żywe - teraz jest spalone

Daj mi rękę, może z dłoni Twej wyczytam
gdzie jest moja kręta i ślepa droga życia
Może znajdę tam drogowskaz choćby z cienia
i ucieknę od strasznego już cierpienia

Drzazgi ostre - ja je wciąż połykam
i w zaciszu mocno się zamykam
Nie wychodzę bo się boję samotności
opętania, kraty smutku i nicości

Wzrok przerażenia jak pomarszczone skronie
rysy twarzy chłodne i wilgotne jak me dłonie
Leżę przygarbiony, cieniem i wilgocią otulony
nie będę nigdy przez nikogo przytulony

Nic już nie mów ojcze, nie powtarzaj matko
to Wam zawsze jakoś przychodziło gładko
Jestem inny niż Wy wszyscy razem wzięci
bo w mej duszy i mym sercu nie ma chęci.

autor

fenix

Napisany: 2004-06-07 Dodano: 2004-06-07 19:58:29

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie