(nie)pogoda

podszeptami serca znów dokarmiam słowa
dostrajając myśli do potrzeby chwili
pogodne i ciepłe jak relikwie chowam
na zły czas gdy życie o wszystko chcę winić

smutki niczym ptaki tłuką się przed deszczem
gdy niebo ciemnieje i chmury zbyt nisko
a może próbują schronić się gdzieś jeszcze
nim rzewnie zapłaczą i zaleją wszystko

przemoczona dusza nie próbuje nawet
wzlecieć ponad troski by szukać spokoju
pozbawiona celu nie walczy i słabnie
skoro sobie samej nie umie juz pomóc

wtedy piszę wiersze wylewając z żalem
co boli najbardziej i tłamsi chęć życia
nieświadomie jednak nadzieję rozdaję
budując powoli dla strudzonych przystań

w ucieczce przed strachem odpływam wciąz dalej
i widzę rozbitków niesionych przez fale
gdzieś na horyzoncie rozbłyskują małe
latarenki szczęścia które los nam daje

niewielkie światełko i już wstaje słońce
promieniem ogrzeje i obejmie czule
zanim przeznaczenie znów drogi poplącze
za pogodę ducha zwyczajnie dziękuję

autor

mamusia45

Napisany: 2019-03-28 Dodano: 2019-03-28 15:29:51

Ten wiersz przeczytano 1137 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie