Niepokój
Samotność wsród ludzi boli najbardziej...
w moim niebie
aniołowie przychylni ciszy
chodzą na palcach
bosymi stopami
strącają marzenia
za horyzontem chmur
kącikiem mieszka
wiecznie młoda nadzieja
…
choć radość wypełnia moje serce
są chwilę
kiedy drżę
jak ostatni pożółkły liść
na samotnej wierzbie
autor
alia5
Dodano: 2022-08-15 10:35:21
Ten wiersz przeczytano 656 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Bardzo ładny wiersz.
To jest najtrudniejsza i najsmutniejsza samotność.
Wiersz świetny.
Podoba się.
Pozdrawiam serdecznie :)
Piękny wiersz, choć tematyka smutna. Wspaniale
tworzysz klimat.
Ps. Ogonek zbyteczny w słowie chwile.
Jeszcze raz pozdrawiam :)
biel bardzo refleksyjna
i samotność pośród ....
pozdrawiam
Czytam autorkę po raz pierwszy i robię to z dużą
przyjemnością. Wiersz, a zwłaszcza puenta zostaje w
sercu.
Serdeczności :):)
niewiele trzeba by obudzić niepokój...
Piękny wiersz
Pozdrawiam
Bardzo się podoba.
Czytam bez /me/, bo to w domyśle
Pozdrawiam :)