Nieporozumienie....

Chmury rosną w Tobie, ziemia drży pod nogami Twymi
Uciekasz, uciekasz ode mnie blada i złamana
biegniesz, biegniesz szybkim pędem do zapomnienia
gonię, gonię Cię strzaskany nieporozumieniem
bezwolne rozczarowanie w twych oczach
to piekło bólu w moich źrenicach przeklętych
nagle stajesz - realizm cierpienia
ja za Tobą - przegrany heroizm
z ust Twych wiązanka prawdziwie słusznych wyrzutów,
ja milczę obarczony odpowiedzialnością wierutnej
makabrycznej ambicji dania Ci Arkadii...

Amor już nie pomaga, gdzie jesteś moja miłości?
Nie widzę Cię już, zniknęłaś we wspomnieniach...

autor

Zbuntowany Wędrowiec

Napisany: 2007-02-05 Dodano: 2007-02-05 13:26:35

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie