Nierealna miłość

Serce ludzkie bywa czasem tak zgłodniałe, że rzuca się nawet na kamienie, nie czując ich martwoty i chłodu.

Moje serce roztrzaskane na drobny pył
A jego cząstki rozsiane niczym gwiazdy na niebie
Czy zdążę je pozbierać zanim skończy się świat
By odnaleźć choć cząstkę samej siebie?

Oczy szklą się od łez
W głowie rodzi się natłok myśli
I ten głęboki smutek i żal
Który od wewnątrz mnie niszczy

Serce też się buntuje
Jak oszalałe kołacze
Lecz nie dam się rozpaczy
Już nigdy nie zapłaczę

Wiem że już nie będę taka sama
Zniszczył mnie ktoś
Kogo prawdziwie kochałam

Z czasem doszedł do wniosku
Że my to dwa inne światy
Więc miłość przegrała
Zwyciężyły daty...

Teraz drwi z tej miłości
Będąc w innych ramionach
Chwaląc się swoim szczęsciem
Myśląc,że z bólu konam

Lecz moje serce już nic nie czuje
Jest zimne niczym stal
Jedyne co ma w środku
To już nie miłość
Lecz żal...

Żal ,że zostało oszukane
Wzgardzone i niechciane
A przeciez szczerze kochało
I też chciało być kochane

Może Bóg zasiał w naszych sercach
Nierealną miłość
Lecz jesli nie miałeś odwagi do walki
To po co to wszystko było...?

Więc zanim powiesz kocham
Podbijając czyjeś serce
Zastanów się czy jesteś w stanie
Walczyć o to szczęscie

Niczym zamek z piasku
Runął mój świat
Nie dla mnie było ważne
Ile dzieliło nas lat

Jego fundament popękał z bólu
którego nie dało się znieść
Resztę podmyły fale
Goryczy i słonych łez

Jeśli zapomniałeś, że jestem, to pamiętaj o tym, że byłam...

autor

Smutniutka

Napisany: 2008-12-18 Dodano: 2008-12-18 07:28:38

Ten wiersz przeczytano 1557 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie