Nieść radość

Zgiń, przepadnij... Melancholio...

Ulica - smutne chodniki
Blok - ściany przemilczenia
Czy można żyć tak dzisiaj
I nigdy się nie zmieniać

Wiemy o sobie wszystko
I nic i to znosimy
Mentalne wysypisko
Tworzymy sobie, tworzymy

I chociaż nie ma powodu
By śmiać się do rozpuku
Miliardy wokół zawodów
Miliardy czarnych kruków

Śmierć w dusze nam zagląda
A tam ni śmiechu, ni życia
Nic też w naszych poglądach
Nic nie ma oprócz gnicia

Niestety mnie to śmieszy
Że radość - ulatuje
Nasz uśmiech - nie pocieszy
A smutek - nie ratuje

autor

Silvus

Napisany: 2008-07-23 Dodano: 2008-07-23 15:46:55

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie